اندکی زندگی

بعد یکسال هفته ی پیش هم اتاقی هام دیدم

باهم بیرون رفتیم خوش گذروندیم 

کوه نوردی با املت آتیشی 

برف بازی 

ناهار 

پاساژ کردی

پیاده روی 

پاسور... 

و امروز ک برگشتم میم بهم پیام داد همین که از اتاق رفتی دلم برات تنگ شد 

من بعد خوندن این پیام گوله گوله گریه کردم حتی همین الانم

تمام اون لحظه ای که داشتم وسایلم جمع میکردم ب این فک میکردم حقمون نبود تو اوج جوانی این همه از دوستامون ک کمترین حق زندگی بودن دور شیم 

حتی واس دانشگاهی ک 3 سال کنکور دادم و شهر دانشجویی که با همه ادم های خوبش شده ی تیکه از وجودم 

ک دلم پر میکشه براش وقتی میام خونه 

امیدوارم ی روز حکمت این روزا رو بفهمم 

و تا اون موقع فقط میتونم صبوری کنم