اندکی زندگی

همه چیز خوب پیش میره 

درسم میخونم 

کلاس عکاسی ثبت نام کردم 

شغلی ک میخواستم گیر آوردم 

لباسایی دلم میخواد میخرم میپوشم 

غذایی ک دوست دارم میخورم 

کتاب میخونم 

تفریح میکنم با دوستام 

دور برمم شلوغ و دوستای خوبی دارم 

اما در کنار همه‌ی این ها ی چیز ی حس ی خلا بدجور منو با خودم درگیر می‌کند 

آن هم حس اینکه من ب انداره کافی دوست داشتنی نیستم 

مدتی که با این حس کلنجار میرم شاید 3 هفته 

ی خلا محبت بزرگی رو درونم حس میکنم 

خلأ دوست داشته شدن 

خلا خوب بودن 

خلا کافی بودن 

هیچ وقت از خانوادم ب انداره کافی محبت دریافت نکردم و این تو 22 سالگی بدجور ته دلم خالی کرده 

و این باعث شده وابستگی عاطفی خیلی خیلی خیلی کمی نسبت ب خانوادم دارم 

شاید چیزی بود تا الان بخاطرش خوشحال بودم ک هیچ وقت تو خوابگاه دلتنگ خانواده ام نبودم 

ولی چیزیه ک تو این برهه جای خالی حس دوست داشته شدن و لایق بودن خیلی تو ذوقم میزنه 

میدونم بخاطر زندگی خوابگاهی و دور بودن 

ولی خیلی وقت ها حس میکنم برا کسی مهم نیستم 

نه خانواده 

نه دوست 

نه حتی یار نداشته ام :(

اینکه حتی وقتی به ازدواج تو آینده فک میکنم حس میکنم لایق ی ادم خوب نیستم و هیچ وقت همچین آدمی سر راهم قرار نمیگیره چون من ب قدر کافی خوب نیستم